ความห่างไกล อาจเป็นของขวัญล้ำค่า ที่เรามองไม่เห็น

เพจเฟซบุ๊ก คลินิกสุขภาพจิตนายแพทย์เจษฎา ของ นพ.เจษฎา ทองเถาว์ แพทย์เฉพาะทางสาขาจิตเวชศาสตร์ จิตแพทย์ประจำ รพ.พระศรีมหาโพธิ์ จ.อุบลราชธานี ได้เผยแพร่บทความ ความห่างไกล อาจเป็นของขวัญล้ำค่า ที่เรามองไม่เห็น โดยระบุว่า

หมอเห็นคลิปสั้นคลิปหนึ่งในช่วงสงกรานต์ เป็นคลิปลูกชายที่กลับไปเยี่ยมบ้านโดยไม่บอกล่วงหน้า เพื่อจะเซอร์ไพรส์คุณแม่ของเขา ตอนที่ทั้งคู่ได้เจอกันแล้วร้องไห้ออกมาทันที แววตาเต็มไปด้วยความคิดถึง และความสุขที่เรียบง่ายแต่ก็ซึ้งกินใจมากๆ ภาพเพียงไม่กี่วินาทีนี้ สะกิดใจหมอจนต้องหยิบมาเขียนเป็นบทความนี้ เพราะมันทำให้หมอได้ทบทวนว่า บางครั้งสิ่งที่เรียกว่า ‘ระยะทาง’ ก็อาจมีคุณค่าต่อใจมากกว่าที่เราคิด

ในวันที่เราอยู่ใกล้กันมากเกินไป คำว่า “รัก” หรือ “ห่วง” มักกลายเป็นสิ่งที่ถูกใช้แบบผ่านๆ ต่อเมื่อเราต้องห่างไกลกัน ทำให้เกิดสิ่งที่เรียกว่า *ระยะทาง* เรากลับได้รู้ว่า แต่ละคำมีน้ำหนักในใจมากแค่ไหน งานวิจัยทางจิตวิทยาพบว่าการมีระยะห่างในบางช่วงเวลาจะทำให้คุณค่าของอีกฝ่ายชัดเจนขึ้น และเพิ่มระดับความรู้สึกพิเศษเมื่อกลับมาพบกัน

ความคิดถึงจึงเป็นมากกว่าความเศร้าแต่มันคือสัญญาณว่าหัวใจยังผูกพันอยู่ มันคือเครื่องเตือนใจว่าเรายังมีคนให้กลับไปหา ในทางวิทยาศาสตตร์ กลไกนั้นเกิดในสมองส่วน Limbic System ซึ่งควบคุมอารมณ์เชื่อมโยงกับฮอร์โมน Oxytocin ที่หลั่งเมื่อเราคิดถึงหรือพบเจอคนที่เรารัก

การศึกษายังพบว่า คนที่อยู่ใกล้กันทุกวัน แต่ไม่เคยพูดดีต่อกัน มีผลทำให้รู้สึก“ไกล”ยิ่งกว่าคนที่อยู่ต่างที่แต่ส่งคำว่า “เป็นห่วง” มาอย่างสม่ำเสมอ หมอมีผู้ป่วยวัยรุ่นคนหนึ่งที่เคยทะเลาะกับพ่อแม่จนตัดสินใจออกมาอยู่หอ ตอนแรกเหมือนจะสบายใจ แต่พอผ่านไป 3 สัปดาห์ เขาบอกหมอว่า “มันแปลกมากนะครับหมอ ผมนอนหลับสบาย แต่เหมือน"ใจมันไม่ครบ” และเมื่อเขาตัดสินใจกลับบ้านในวันแม่ แม่เขาร้องไห้จนพูดไม่ออก เหมือนที่หมอเห็นในคลิปนั้นเป๊ะๆ

บางครั้งสิ่งที่เราต้องการ อาจไม่ใช่ “การอยู่ด้วยกันตลอดเวลา” แต่อาจเป็น “ระยะห่างที่ทำให้เรากลับมาหากันด้วยใจเต็มๆ” ก็ได้ ความคิดถึงไม่ใช่ความเศร้าเสมอไป หากเรามองมันเป็นพลังที่ทำให้ใจเรายังผูกพันกับใครบางคนอยู่

และบางครั้งระยะทางอาจเป็นของขวัญล้ำค่า ที่ทำให้คำว่า "กลับบ้าน" มีความหมายมากขึ้นกว่าเดิม