“หญ้าหวาน” คืออะไร? ถอดรหัสคำเปรียบนายกเบี้ยว หลังคว้าชัยธัญบุรี

นายกเบี้ยว เปิดใจหลังทีม “น้ำอ้อย-ลูกพีช” ชนะเลือกตั้งเทศบาลธัญบุรี เปรียบชาวบ้าน “กินหญ้าหวาน” ไม่หลงคำขม เจาะความหมายเชิงวาทกรรมในสนามการเมืองท้องถิ่น

นายกเบี้ยวประกาศชัยชนะ พร้อมวาทะ “ชาวธัญบุรีกินหญ้าหวาน”

วันที่ 11 พฤษภาคม 2568 หลังปิดหีบนับคะแนนเลือกตั้งเทศบาลตำบลธัญบุรีอย่างไม่เป็นทางการ นายกฤษดา หลีนวรัตน์ หรือ “นายกเบี้ยว” ได้ออกมาแถลงร่วมกับภรรยา นางยุพเยาว์ หลีนวรัตน์ หรือ “น้ำอ้อย” ผู้สมัครตำแหน่งนายกเทศมนตรี และบุตรชาย นายสมิทธิพัฒน์ หลีนวรัตน์ หรือ “ลูกพีช” ผู้สมัคร ส.ท. ในเขตเดียวกัน ท่ามกลางบรรยากาศแห่งความยินดี

โดยนายกเบี้ยวกล่าวถึงความเชื่อมั่นของชาวบ้านที่มีต่อครอบครัวหลีนวรัตน์ว่า “พวกผมดูแลกันมาทั้งบ้าน” พร้อมยืนยันว่าตนไม่ใช่ “บ้านใหญ่” แต่เป็น “บ้านที่อบอุ่น” และหนึ่งในประโยคที่เรียกเสียงฮือฮาคือการกล่าวว่า

“ชาวธัญบุรีเนี่ยกินหญ้าหวานครับ ถ้ากินหญ้าขม ผมก็คงไม่ได้รับชัยชนะ”

คำกล่าวนี้สะท้อนอะไร? และ “หญ้าหวาน” กลายเป็นวาทกรรมทางการเมืองในสนามท้องถิ่นได้อย่างไร?

หญ้าหวาน คืออะไร?

หญ้าหวาน (ชื่อวิทยาศาสตร์ Stevia rebaudiana) เป็นพืชสมุนไพรที่มีรสหวานกว่าน้ำตาลแต่ไม่ให้พลังงาน ใช้แทนน้ำตาลในอาหารและเครื่องดื่ม ถูกมองว่าเป็นทางเลือกที่ดีต่อสุขภาพ เพราะไม่มีผลต่อระดับน้ำตาลในเลือด จึงได้รับความนิยมในกลุ่มผู้รักสุขภาพและผู้ป่วยเบาหวาน

แต่ในแวดวงการเมือง “หญ้าหวาน” ถูกหยิบมาใช้เป็น คำเปรียบเปรย เพื่อสื่อถึงสิ่งที่ดี มีรสชาติที่พึงพอใจ ตรงข้ามกับ “หญ้าขม” ซึ่งมักหมายถึงคำพูด ความเชื่อ หรือการเมืองที่สร้างความขมขื่น หลอกลวง หรือไม่น่าเชื่อถือ

ถอดรหัส “หญ้าหวาน” ในความหมายทางการเมือง

วาทกรรม “ชาวธัญบุรีกินหญ้าหวาน” ของนายกเบี้ยว จึงเป็นมากกว่ามุกตลกข้างเวทีหาเสียง หากมองในเชิงวาทศาสตร์ มันคือการประกาศว่า ชาวบ้านในพื้นที่เลือกใช้วิจารณญาณ ไม่หลงเชื่อ “หญ้าขม” หรือคำพูดที่ขาดหลักฐาน

อีกแง่หนึ่งยังสื่อถึงภาพลักษณ์ของทีมผู้สมัครที่ให้ความหวาน (ความจริงใจ ความช่วยเหลือ ความต่อเนื่องของการพัฒนา) แก่ชาวบ้านมายาวนาน สะท้อนความมั่นใจในฐานเสียงของ “บ้านหลีนวรัตน์” แม้จะถูกวิจารณ์ว่าเป็นกลุ่มการเมืองท้องถิ่นสายบ้านใหญ่

การเมืองท้องถิ่นกับการใช้ “คำเปรียบ” เพื่อสื่อสารความรู้สึก

การใช้คำว่า “หญ้าหวาน” ในการเมืองท้องถิ่น แสดงให้เห็นถึงศิลปะการสื่อสารแบบอุปมาอุปไมย ซึ่งสะท้อนอารมณ์และทัศนคติของประชาชนมากกว่าข้อเท็จจริงทางนโยบาย เป็นกลยุทธ์การโน้มน้าวที่ยึดโยงกับชีวิตประจำวันของชาวบ้าน

เช่นเดียวกับในอดีตที่นักการเมืองมักใช้คำเปรียบเปรย เช่น “น้ำพึ่งเรือ เสือพึ่งป่า” หรือ “สภาเป็นโรงละคร” คำเหล่านี้ล้วนมีพลังทางจิตวิทยา เพื่อสร้างภาพจำที่เข้าใจง่ายในหมู่ประชาชน

สรุป

คำว่า “หญ้าหวาน” ในคำพูดของ “นายกเบี้ยว” ไม่ใช่แค่ชื่อพืช แต่สะท้อนถึงกลยุทธ์วาทกรรมที่ผูกโยงความสัมพันธ์ระหว่างผู้สมัครกับชุมชนผ่านความรู้สึกไว้วางใจและความต่อเนื่องของการดูแล

การเมืองท้องถิ่นในวันนี้ จึงไม่ได้แข่งกันแค่คะแนนเสียง แต่แข่งขันกันด้วย “ภาษา” และ “ความเข้าใจหัวอกชาวบ้าน” อย่างแยบยล