รีเซต

ตามหาเพื่อนไอริช ผู้ช่วยส่งชายจากออสเตรเลียไปอังกฤษในลังไม้

ตามหาเพื่อนไอริช ผู้ช่วยส่งชายจากออสเตรเลียไปอังกฤษในลังไม้
ข่าวสด
9 เมษายน 2564 ( 23:27 )
115
ตามหาเพื่อนไอริช ผู้ช่วยส่งชายจากออสเตรเลียไปอังกฤษในลังไม้

คุณเป็นชาวไอริชที่อาศัยอยู่ประเทศออสเตรเลียเมื่อปี 1965 หรือเปล่า คุณได้ช่วยชายจากเวลส์ให้ได้กลับบ้านด้วยการยัดเขาลงในลังไม้หรือไม่

ไบรอัน ร็อบสัน อยากติดต่อคนชื่อพอลและจอห์น - เขาจำนามสกุลพวกเขาไม่ได้ - ซึ่งช่วยให้เขาออกจากประเทศได้โดยไม่ต้องเสียค่าเครื่องบิน

 

ไบรอัน ซึ่งมาจากเมืองคาร์ดิฟฟ์ อายุได้ 19 ปี ตอนที่เพื่อนสองคนช่วยบรรจุเขาลงในลังไม้เพื่อส่งเป็นพัสดุกลับจากเมืองเมลเบิร์นไปกรุงลอนดอน

ตอนนั้น เขาเข้าทำงานกับบริษัทวิกตอเรียนเรลเวย์ส (Victorian Railways) ในออสเตรเลีย แต่ไม่มีความสุขเอาซะเลยและอยากกลับบ้าน

 

เขาไม่มีเงินซื้อตั๋วเครื่องบินกลับบ้าน และก็ได้เซ็นสัญญาไปแล้วว่าจะอยู่ทำงานจนครบสองปี

ลังไม้

 

BBC
ไบรอันใช้เวลาอยู่ราว 96 ชั่วโมงในลังไม้สูง 24 นิ้ว และกว้าง 36 นิ้ว

 

และแล้วเขาก็เกิดความคิดว่าจะส่งตัวเองเป็นพัสดุกลับบ้าน พอลและจอห์นเป็นชาวไอริชที่ทำงานที่บริษัทเดียวกันและกลายมาเป็นเพื่อนสนิทกัน

ไบรอันต้องการความช่วยเหลือจากพอลซึ่งมีเครื่องพิมพ์ดีดสำหรับใช้จัดการเอกสารสำหรับส่งพัสดุ

 

"จอห์นยินดีช่วยผมทุกอย่าง แต่พอลไม่อยากมีส่วนร่วมใด ๆ เลย"

ตอนแรกพวกเขาคิดว่าไบรอันบ้าไปแล้ว แต่เขาใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์จนเพื่อนทั้งสองตกลงช่วยในที่สุด

เพื่อนทั้งสองสัญญาว่าจะช่วยตราบใดที่ไบรอันจะปกปิดตัวตนของพวกเขาเพราะกลัวเกิดเรื่องทำให้พวกเขาเดือนร้อนได้

 

พวกเขาช่วยกันใส่ไบรอันลงในลังไม้ขนาดเท่าตู้เย็นเล็ก ๆ โดยในนั้นมีหมอน ไฟฉาย กระเป๋าเดินทาง และขวดสองใบ - อันหนึ่งสำหรับน้ำดื่ม อีกอันไว้ฉี่

ไบรอันไม่สามารถยืดขาได้ และก็ไม่สามารถหันหัวได้เลย

 

ไปลอสแอนเจลิส

การเดินทางยากเย็นและอันตรายกว่าที่ไบรอันคาดคิดไว้ เขาถูกส่งไปเส้นทางที่ช้ากว่าโดยต้องแวะหลายที่ผ่านนครลอสแอนเจลิสของสหรัฐฯ

ไม่นาน เขาเริ่มตระหนักว่าการเขียนข้อความบอกให้ตั้งกล่องทางใดไม่ได้ช่วยอะไร ตอนเครื่องบินลงจอดที่นครซิดนีย์ ลังไม้ตั้งกลับหัวอยู่ถึง 22 ชั่วโมง เขาเจ็บปวดร่างกายไปหมดและเป็นลมด้วย

 

อย่างไรก็ดี เขาไม่ยอมแพ้ เครื่องบินทะยานขึ้นอีกครั้งแต่ก็ยังไม่ได้มุ่งตรงไปยังสหราชอาณาจักร

"ผมอยู่ในลังไม้อยู่ห้าวันและไปลงเอยอยู่ที่คลังเก็บสินค้า ผมนึกว่าอยู่ลอนดอนแล้ว"

 

Getty Images
ไบรอันขณะมาถึงสนามบินในกรุงลอนดอนเมื่อปี 1965

 

"ผมเลื่อนมือไปจับไฟฉายได้แต่นิ้วแข็งเสียจนทำไฟฉายตก"

"ผมได้ยินเสียงพูดว่า 'เกิดอะไรขึ้นน่ะ'..."

"จากนั้นผมถึงตระหนักว่าพวกเขาไม่ได้พูดอังกฤษสำเนียงอังกฤษ แต่เป็นสำเนียงอเมริกัน"

"มีคนคนหนึ่งมองผ่านรูของลังไม้แล้วเราก็จ้องตากัน"

"เขาถอยอย่างผวาไปไกลและพูดว่า 'มีคนอยู่ในนั้น'..."

"จากนั้นพวกเขาก็วิ่งจากไป ชั่วโมงต่อมาก็เกิดเหตุวุ่นวายไปหมด มีตำรวจเอฟบีไอ หน่วยซีไอเอ หน่วยรักษาความปลอดภัยสนามบิน และรถฉุกเฉิน"

 

Getty Images

 

"อยากจะเลี้ยงเหล้าพวกเขาคนละแก้ว"

ไบรอันถูกนำตัวไปส่งโรงพยาบาลและก็ค่อย ๆ กลับมาใช้แขนขาได้ตามปกติ

ทางการสหรัฐฯ ไม่ได้ดำเนินคดีแต่อย่างใด และเขายังได้ตั๋วกลับลอนดอนด้วย คราวนี้ในฐานะผู้โดยสาร

หลังจากนั้น ไบรอันก็ใช้ชีวิตต่ออย่างมีความสุข มีครอบครัวและอาชีพการงาน ตอนนี้อายุ 76 ปี แล้ว เขากำลังจะเปิดตัวหนังสือเกี่ยวกับการผจญภัยในครั้งนั้นชื่อ "The Crate Escape"

เมื่อมองย้อนกลับไป เขาแทบไม่อยากเชื่อว่าตัวเองทำอะไรลงไป

"มันเป็นความโง่เขลา ถ้าลูก ๆ ผมลองทำนะ ผมคงจะฆ่าพวกเขา แต่ตอนนั้นมันคนละยุค"

ตอนนี้ ไบรอันแค่อยากจะเจอกับเพื่อนชาวไอริชของเขาอีกครั้ง

"ถ้าผมได้เจอพวกเขาอีก แค่อยากจะขอโทษที่พาพวกเขามาทำเรื่องนี้ และผมคิดถึงพวกเขาตอนกลับมาถึงที่นี่"

"อยากจะเลี้ยงเหล้าพวกเขาคนละแก้ว"

ข่าวที่เกี่ยวข้อง