ดราม่ารัฐมนตรีศึกษาฯ ใส่ยีนส์ขาดออกงาน จุดชนวนถกสิทธิ์แต่งกายครู

รมว.ใส่ยีนส์ขาดออกงาน จุดดราม่าเรื่องสิทธิแต่งกายในระบบราชการ

การปรากฏตัวของ ศ.ดร.นฤมล ภิญโญสินวัฒน์ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการ ขณะปฏิบัติภารกิจในพื้นที่จังหวัดนครศรีธรรมราชเมื่อวันที่ 18-19 กรกฎาคม 2568 กลายเป็นกระแสวิจารณ์ในสังคมออนไลน์อย่างกว้างขวาง ภายหลังมีภาพของรัฐมนตรีสวมกางเกงยีนส์ขาดและรองเท้าผ้าใบขณะเยี่ยมพบครู นักเรียน และบุคลากรการศึกษาในงานราชการอย่างเป็นทางการ

แม้การแต่งกายจะดูทันสมัยและใกล้ชิดกับกลุ่มเยาวชน แต่การเลือกใส่กางเกงยีนส์ขาดก็กลายเป็นจุดชนวนของข้อถกเถียงเรื่องความเหมาะสม และมาตรฐานการแต่งกายในหน่วยงานราชการ โดยเฉพาะในแวดวงการศึกษาที่มีการกำหนดระเบียบไว้ชัดเจนให้ครูและบุคลากรต้องแต่งกายสุภาพเรียบร้อย

เสียงวิจารณ์สะท้อนความเหลื่อมล้ำ

ในขณะที่ข้าราชการและครูในงานแต่งกายด้วยชุดปฏิบัติราชการอย่างเป็นทางการ ภาพของรัฐมนตรีที่แต่งชุดลำลองกลับสร้างความไม่พอใจในหมู่ครูจำนวนมาก โดยมีการนำภาพเปรียบเทียบระหว่างรัฐมนตรีกับครูหญิงที่เคยถูกตักเตือนจากโรงเรียนเพียงเพราะใส่กางเกงยีนส์ แม้เป็นวันธรรมดาและแต่งตัวเรียบร้อย

ชาวเน็ตจำนวนไม่น้อยตั้งคำถามถึงความเป็นธรรมในระบบราชการ เมื่อเจ้าหน้าที่ระดับสูงสามารถมีอิสระในการแต่งตัวได้ ในขณะที่ครูต้องปฏิบัติตามระเบียบอย่างเคร่งครัด มีข้อสงสัยว่าระเบียบเหล่านี้ยังคงสอดคล้องกับยุคสมัยและความเท่าเทียมหรือไม่

เสียงจากภาคการเมืองและสังคม

น.ส.รักชนก ศรีนอก ส.ส.บัญชีรายชื่อ พรรคประชาชน แสดงความเห็นต่อกรณีนี้ว่า ประเด็นสำคัญไม่ใช่เพียงแค่รัฐมนตรีแต่งกางเกงยีนส์ได้หรือไม่ แต่คือคำถามว่า “ทำไมครูถึงไม่มีอิสระแบบนั้นบ้าง” หากผู้บริหารมีสิทธิเลือกสวมใส่เสื้อผ้าในกรอบความเหมาะสม ครูเองก็ควรได้รับสิทธินั้นด้วยเช่นกัน

ในขณะที่อีกฝ่ายมองว่ารัฐมนตรีในฐานะผู้นำควรยึดแบบแผนให้เหมาะสมกับหน้าที่ โดยเฉพาะในบริบททางการศึกษาที่มีผลต่อภาพลักษณ์และการปลูกฝังค่านิยมให้เยาวชน

จุดเปลี่ยนการถกเถียงเรื่อง “สิทธิ” ของข้าราชการครู

ดราม่าที่เกิดขึ้นไม่เพียงเกี่ยวข้องกับแฟชั่นหรือความทันสมัยของรัฐมนตรี แต่สะท้อนความจำเป็นในการทบทวนระเบียบการแต่งกายราชการที่ใช้บังคับอยู่ โดยเฉพาะในวงการศึกษา ซึ่งยังคงมีความคาดหวังให้ครูเป็น “ต้นแบบทางวินัย” แต่กลับไร้อำนาจในการกำหนดความเหมาะสมของตนเอง

เหตุการณ์ครั้งนี้จึงจุดประกายให้หลายฝ่ายเริ่มเรียกร้องความยืดหยุ่นและการปรับปรุงระเบียบให้เท่าทันยุคสมัย โดยเน้นที่ความสุภาพ เหมาะสม และไม่เลือกปฏิบัติระหว่างตำแหน่งหรือระดับอำนาจ