กลิ่นของขี้หู อาจเป็นสัญญาณเตือนล่วงหน้าของโรคพาร์กินสัน

หลายปีก่อนที่อาการสั่นหรือความผิดปกติของการเคลื่อนไหวจะปรากฏให้เห็น โรคพาร์กินสันอาจได้เริ่มต้นขึ้นอย่างเงียบ ๆ ภายในร่างกายแล้ว โดยที่ผู้ป่วยยังไม่ทันรับรู้ ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา งานวิจัยทางวิทยาศาสตร์ได้เปิดเผยหลักฐานที่น่าสนใจว่า ร่างกายมนุษย์สามารถส่งสัญญาณเตือนของโรคพาร์กินสันออกมาได้ตั้งแต่ระยะเริ่มต้น ผ่านการเปลี่ยนแปลงทางเคมีในขี้หูและน้ำมันบนผิวหนัง

กลิ่นเฉพาะตัวที่อาจบอกโรคได้ล่วงหน้า

งานวิจัยที่ตีพิมพ์ในวารสาร Nature Communications รายงานว่า ผู้ป่วยโรคพาร์กินสัน โดยเฉพาะในระยะเริ่มต้น มีองค์ประกอบทางเคมีในน้ำมันผิวหนัง (sebum) ที่แตกต่างจากคนทั่วไป สารประกอบเหล่านี้ก่อให้เกิด “กลิ่นเฉพาะตัว” ซึ่งไม่สามารถรับรู้ได้ด้วยการดมกลิ่นทั่วไป แต่สามารถตรวจจับได้ด้วยเทคนิคการวิเคราะห์ทางเคมีขั้นสูง เช่น gas chromatography–mass spectrometry (GC-MS)

นักวิจัยพบว่าการเปลี่ยนแปลงของสารเคมีเหล่านี้เกิดขึ้นตั้งแต่ก่อนที่อาการทางระบบประสาท เช่น อาการสั่น การเคลื่อนไหวช้า หรือกล้ามเนื้อแข็งเกร็ง จะเริ่มแสดงออกมาอย่างชัดเจน

จากการสังเกตสู่หลักฐานทางวิทยาศาสตร์

จุดเริ่มต้นของการค้นพบนี้มาจากการสังเกตเชิงประจักษ์ ก่อนจะพัฒนาเป็นการศึกษาในห้องปฏิบัติการอย่างเป็นระบบ นักวิทยาศาสตร์ได้เก็บตัวอย่างน้ำมันผิวหนังและขี้หูจากผู้ป่วยโรคพาร์กินสันและกลุ่มควบคุม จากนั้นนำมาเปรียบเทียบองค์ประกอบทางเคมีอย่างละเอียด

ผลการศึกษาพบรูปแบบของสารเฉพาะที่มีความสัมพันธ์กับโรคพาร์กินสัน ซึ่งสะท้อนถึงความผิดปกติของกระบวนการเผาผลาญในร่างกาย และชี้ให้เห็นว่าโรคนี้อาจส่งผลต่อระบบต่าง ๆ มากกว่าที่เคยเข้าใจกันว่าเป็นเพียงโรคทางสมองเท่านั้น

ความหวังใหม่ของการตรวจคัดกรองระยะเริ่มต้น

ความสำคัญของงานวิจัยนี้อยู่ที่ศักยภาพในการพัฒนาวิธีตรวจคัดกรองโรคพาร์กินสันในระยะเริ่มต้น ซึ่งแตกต่างจากแนวทางดั้งเดิมที่อาศัยการสังเกตอาการทางคลินิกเป็นหลัก และมักตรวจพบโรคเมื่อเซลล์ประสาทถูกทำลายไปแล้วเป็นจำนวนมาก

หากสามารถต่อยอดไปสู่การตรวจที่ทำได้ง่าย ไม่รุกล้ำร่างกาย และมีต้นทุนต่ำในอนาคต ก็อาจช่วยให้ผู้ป่วยได้รับการดูแลตั้งแต่เนิ่น ๆ และมีโอกาสชะลอการดำเนินของโรคได้ดียิ่งขึ้น

ร่างกายที่ส่งสัญญาณ และวิทยาศาสตร์ที่เริ่มรับฟัง

แม้งานวิจัยดังกล่าวยังอยู่ในขั้นตอนของการศึกษาและพัฒนาเชิงคลินิก แต่ก็สะท้อนให้เห็นถึงความสามารถอันน่าทึ่งของร่างกายมนุษย์ในการส่งสัญญาณเตือนล่วงหน้า และแสดงให้เห็นว่าวิทยาศาสตร์กำลังเริ่มเรียนรู้ที่จะ “รับฟัง” สัญญาณเหล่านั้นอย่างจริงจัง

บทความนี้จัดทำขึ้นเพื่อให้ข้อมูลเท่านั้น ไม่ได้มีวัตถุประสงค์เพื่อการวินิจฉัยหรือการรักษาโรค