เราเติบโตขึ้นในทุกวัน และต่างใช้ชีวิตดำเนินตามรูปแบบเดิมๆ วกไปซ้ำมา ผ่านวันผ่านเดือน เลื่อนไปเป็นปี จนบางครั้งทำให้รู้สึกว่า เกิดอะไรขึ้นกับตัวเองทำไมชีวิตถึงหมดสีสันไม่มีความตื่นเต้น ไม่มีความสนุก เกิดความเบื่อหน่าย ไม่มีกำลังใจและแรงผลักดันในการใช้ชีวิต… ก็อาจจะเป็นความรู้สึกที่ไม่แปลกหรอก หากเราต้องเจอกับความคิดในหัวแบบนี้ เพราะถ้าหากมองย้อนกลับไปช่วงเวลาที่ผ่านมานั้น ชีวิตเราพบเรื่องราวมาเยอะเหลือเกิน…เพราะการเติบโตแต่ละวันนั้น มีบทเรียนไว้คอยย้ำเตือนใจเสมอบ่อยครั้งที่เกิดคำถามขึ้นกับตัวเอง แล้วก็มานั่งคิดทบทวน บางทีก็สงสัยว่าชีวิตคนๆหนึ่ง จะสามารถประสบความสำเร็จ ได้มากน้อยแค่ไหน จากเด็กน้อยคนหนึ่งจะสามารถเรียนรู้ฝึกฝนการใช้ชีวิต และเติบโตให้เป็นผู้ใหญ่ที่ดีได้ยังไง ในเมื่อคนเราเติบโตมาโดยไม่มีคู่มือในการใช้ชีวิต และมีวิถีในการดำเนินชีวิตที่แตกต่างกันไป แล้ว อะไรคือสิ่งยืนยันหรือชี้วัดค่าของความสำเร็จนั้น…ถ้าหากการเติบโตเป็นผู้ใหญ่ของเราไม่เป็นไปอย่างที่หวังไว้ เราจะเสียใจกับมันไหม…? เพราะบางทีการเติบโตก็ต้องแลกด้วยการสูญเสียตัวตน และบางครั้งระหว่างทางที่เราเติบโตก็ไม่ได้เป็นไปเหมือนอย่างที่ฝันไว้ เราเพียงแค่เรียนรู้ที่จะยอมรับในความเปลี่ยนแปลงให้ได้…ทุกการเติบโตมีการเปลี่ยนแปลงเสมอ ไม่ว่าชีวิตจะผ่านพบเจอเรื่องดีร้าย สุดท้ายเรื่องราวเหล่านั้นจะเป็นภูมิคุ้มกันให้เรา… บางทีเส้นทางชีวิตของคนเราก็ไม่ต่างจากถนน มีทางคดเคี้ยว มีทางเลี้ยวทางตรง อาจจะเจอทางขรุขระบ้างแต่เดี๋ยวมันก็ผ่านไป…เมื่อเราเติบโตขึ้นจึงได้ค้นพบว่าการที่พาตัวเองไปอยู่ในที่ๆสบายใจ เป็นอะไรที่ป้องกันตัวเองได้ดีที่สุด เพราะเราทุกคนล้วนมีพื้นที่เซฟโซนของตัวเองทั้งนั้น…รสชาติของความเป็นผู้ใหญ่รู้ซึ้งและได้เข้าใจแล้วว่า ไม่มีอะไรสิ่งใดที่ได้มาง่ายๆ อย่าคาดหวังกับใคร หรือให้ความหวังใคร เพราะเราไม่สามารถใช้ชีวิตให้เป็นไปได้ตามที่ตัวเองต้องการตลอด ถึงแม้ชีวิตจะแย่แค่ไหน สุดท้ายแล้วเรานั่นแหละที่เป็นคนเลือกเอง…รูปภาพทั้งหมดโดยผู้เขียนร่วมเสพบทความ หนัง ซีรีส์ และเพลงใหม่ ๆ สุดปัง โหลดเลยที่ App TrueID ฟรี !