ผมเป็นคนหนึ่งไม่รู้เป็นโรคอะไร เวลากินก๋วยเตี๋ยวลูกชื้นที่อยู่ตรงหน้า ผมมักจะกินเส้น กินอะไรจนหมดและเก็บของเด็ด คือ ลูกชิ้นไว้กินเป็นสิ่งสุดท้าย มันเหมือนเราได้รับชัยชนะ ประสบความสำเร็จเล็กๆ จากการกินก๋วยเตี๋ยวชามนั้น (ฟังดูเหมือนเป็นภาระกิจพิชิตลูกชิ้น) ไม่รู้ว่าใครเป็นแบบผมหรือเปล่า(Photo by Buenosia Carol from Pexels)กินคนเดียวก็อาจจะปลอดภัยหน่อย เพราะจะกินอะไรก่อน เราก็ไม่ต้องระแวดระวัง เหมือนเราควบคุมสิ่งแวดล้อมต่างๆ ให้อยู่ในมือได้ แต่ !!! ถ้าครั้งใดต้องนั่งกินกับเพื่อน อันนี้บอกเลยว่าอันตรายมาก ถึงมากที่สุด เพราะเพื่อนที่แสนดีของเรานั้น มักจะจ้องขโมยลูกชิ้นในชามเราไปตลอดเวลา และยิ่งเห็นเราชอบเหลือไว้กินเป็นอย่างสุดท้าย เหมือนวางเหยื่อล่อเสืออย่างไงอย่างงั้นซึ่งความเจ็บปวดของการถูกขโมยลูกชิ้นมันอยู่ตรงที่ มันไม่ได้ขโมยตั้งแต่แรก ๆ หรอกนะ แต่มันจะมาฉวยตอนเรากินทุกสิ่งทุกอย่างหมดแล้ว เหลือแต่ลูกชิ้นอันโอชะ ที่เราพร้อมจะสัมผัสรสชาติแห่งความสุขอันนั้น แต่แล้ว เพื่อนที่รักของเรา ก็เอาเข้าปากไปเฉย.... พร้อมกับความหวังในความสุขของเราที่มีอันต้องพังทลายลง แสบไหมละ. !!!(Photo by Serkan Göktay from Pexels)ที่เล่าอธิบายรายละเอียดกันขนาดนี้ แค่อยากให้เห็นภาพและรับรู้ถึงความรู้สึกว่า บางทีการใช้ชีวิตของเราก็เหมือนเอาปรัชญาการกินก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นมาใช้ อย่างที่คนเรามักจะเป็นบ่อยๆ คือ ขอให้ประสบความสำเร็จก่อน แล้วค่อยพัก แล้วค่อยมีความสุขคิดแยกชีวิตเป็นส่วนๆ แยก "ความสำเร็จ" กับ "ความสุข" เหมือนเราแยกกิน”ก๋วยเตี๋ยว” กับ “ลูกชิ้น” ซึ่งท้ายที่สุดเราอาจจะไม่ได้กินลูกชิ้นนั้น เช่นเดียวกันกับชีวิต เราอาจจะไม่ได้สัมผัสซึ่งความสุขเลย(Photo by Caleb Jones on Unsplash)เพราะการมัวแต่รอให้สำเร็จก่อน ใจจดจ่ออยู่แค่เพียงความสุขที่ถูกเลื่อนไปอยู่ข้างหน้า ทำให้เราอาจจะพลาดที่จะมีความสุขกับชีวิตในชั่วขณะปัจจุบัน จนผลสุดท้ายมันอาจจะทำให้เราไม่ได้ทำอะไรบางอย่าง ในระหว่างชีวิตให้กับคนที่เรารักก็เป็นได้นะครับ แบบนี้ครั้งหน้าทุกครั้งที่กินก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นมาเสิร์ฟ อย่าลืมที่จะมีความสุขกับลูกชิ้นในชามเป็นลำดับแรกก่อนเลยนะครับ แล้วเพื่อน ๆ กินก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นอย่างไร มาเล่าให้ฟังบ้างนะครับยังมีข้อคิดเพื่อการเรียนรู้ให้ชีวิตดีขึ้นอีกนะครับ ตามไปอ่านได้ที่ > นิยมเล่าเป็นเรื่อง