ชีวิตคนดอยแม้จริงแล้วน่าอิจฉาไม่ว่าจะเรื่องอากาศที่บริสุทธิ์วิถีชีวิตที่แสนจะเรียบง่ายไม่ต้องรีบร้อนไม่ต้องแข่งกับใครตื่นมาทำธุระส่วนตัวเสร็จไปทำสวนทำไร่ตกเย็นมาก็มานั่งพักคุยกันอยู่กลางหมู่บ้านถึงหน้าปลูกข้าวก็ชวนกันลงแขกไร่ใครก่อนไร่ใครหลังก็ว่ากันไปจะว่าไปผมว่าวิถีชีวิตแบบเริ่มเลือนหายไปจากสังคมในเมืองซึ่งในสมัยผมยังเด็กประเพณีวัฒนธรรมที่สืบทอดกันมาจากรุ่นสู่รุ่นไม่ว่าจะเป็นการละเล่นแบบชนเผ่าที่สร้างความสนุกสนานให้คนทุกเพศทุกวัยซึ่งในแต่ละปีจะถูกจัดขึ้นภายในหมู่บ้านที่อยู่กลางหุบเขาแต่หน้าเสียดายที่ประเพณีอันดีงามที่สืบทอดกันมาหลายชั่วอายุคนกำลังเลือนหายไปตามกาลเวลาพร้อมกับความเจริญเข้ามาแทนที่ผมชอบให้ย่าเล่าเรื่องสมัยแกยังเด็กให้ฟังสมัยนั้นไฟฟ้ายังไม่เข้าย่าบอกว่าปีที่ผมเกิดคือปีที่ไฟฟ้าเข้ามาในหมู่บ้านเกือบ30ปีแล้วที่หมู่บ้านผมมีไฟฟ้าใช้ผมไม่แน่ใจว่าวิถีชีวิตในหมู่บ้านเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่อย่างว่าพอจบชั้นมัธยมผมก็ถูกส่งไปเรียนในตัวเมืองพอเรียนจบก็เข้าไปหางานในเมืองกรุงห่างหายไปจากหมู่บ้านหลายปีช่วงโควิดที่ผ่านมาทำให้ผมตัดสินใจกลับมาตั้งหลักที่บ้านผ่านไปเกือบ3เดือนทำให้รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงแต่น้ำใจของคนในหมู่บ้านยังคงเหมือนเดิมซึ่งที่จริงแล้วในหมู่บ้านถ้านับกันจริงๆก็คือเครือญาติกันเพราะจุดเริ่มต้นของหมู่บ้านคือกลุ่มคนที่พาครอบครัวมาสร้างหลักปักฐานเริ่มแรกมีไม่กี่ตระกูลที่ย้ายมาแม้ว่าตอนนี้จะมีหลายนามสกุลที่คนรุ่นหลังพากันเปลี่ยน ผมไม่แน่ใจว่าในสายตาคนภายนอกจะมองยังไงแต่สำหรับคนในหมู่บ้านช่วงเทศกาลหยุดยาวคือช่วงเวลาที่มีค่าที่จะได้กลับมาเยี่ยมกลับมาเจออากาศดีๆมาพักร่างกายก่อนที่จะกลับไปสู้งานในเมืองที่ใหญ่ที่แสนจะวุ่นวาย สมัยผมยังเด็กๆจำได้ว่ามักจะมีนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติหรือช่องสารคดีมาท่องเที่ยวอยู่บ่อยๆเพราะหมู่บ้านผมเป็นหมู่โฮมสเตย์มีการละเล่นแบบดั้งเดิมซึ่งปัจจุบันมันได้หายไปแล้วสำหรับใครที่สนใจชีวิตบ้านๆกดติดตามไว้ได้เลยแล้วจะทยอยมาเล่าให้ฟัง😍ภาพถ่ายโดยนักเขียน เปิดประสบการณ์ความบันเทิงที่หลากหลายสุดปัง บน App TrueID โหลดเลย ฟรี !