รีวิวหนังสือ : Dark Angel โดย L.J. Smith บางครั้งการเปลี่ยนแปลงภายนอก…ก็อาจทำให้เราหลงลืมเสียงข้างในหัวใจตัวเอง มีหนังสือบางเล่มที่ไม่ได้ “ดัง” ขนาดที่ใคร ๆ ก็พูดถึง ไม่ได้วางขายเป็น Bestseller ทุกชั้น ไม่ได้มีฉากต่อสู้ระเบิดภูเขาเผากระท่อม แต่กลับเป็นเล่มที่เรา “เงียบไปเลย” หลังจากอ่านจบ Dark Angel คือหนึ่งในหนังสือแบบนั้นสำหรับเรา มันเงียบ… แต่มันดังก้องอยู่ข้างในใจ ความรู้สึกแรก: มันพาเราไปไกลเกินคาด ตอนเริ่มอ่าน เราคิดว่ามันจะเป็นนิยายแฟนตาซีวัยรุ่นอีกเล่มหนึ่ง แต่ปรากฏว่า มันเป็นมากกว่านั้น มากกว่าที่คิด เราไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเรา “สนุก” กับมันในแบบปกติไหม เพราะสิ่งที่รู้สึกมันเกินกว่าแค่คำว่าสนุก มันคือ…ความอึดอัด ความไม่แน่ใจ ความตึงของบางอย่างในอกที่เรารู้ว่ามันเกี่ยวกับ “ตัวตนของเราเอง” หนังสือที่ “ไม่พูดตรง ๆ” แต่ “สะกิดใจแรงมาก” สิ่งที่แปลกในเล่มนี้คือมันไม่ใช่หนังสือที่ออกมาสอนเรา แต่มันทำให้เรา “ย้อนกลับไปถามตัวเอง” เราเคยอยากเปลี่ยนตัวเองเพื่อเป็นที่รักไหม? เราเคยมีใครบางคนที่เข้ามาแล้วทำให้เราไม่แน่ใจว่า…เรายังเป็นเราอยู่ไหม? มันเหมือนกับเสียงกระซิบในใจ ที่ค่อย ๆ เบาลงเรื่อย ๆ แต่กลับทำให้เรารู้สึกได้ว่า เรากำลังหลงทางโดยไม่รู้ตัว ความเงียบและคำถามในใจ เราจำไม่ได้ว่าเรานั่งอ่านไปถึงบทไหน แต่จำได้แม่นว่าอยู่ดี ๆ เราก็วางหนังสือลงแล้วนั่งเงียบไปเกือบ 10 นาที ไม่ใช่เพราะมันน่าเบื่อ แต่เพราะมันจี้จุดบางอย่างที่เราเคยซ่อนไว้ มันเหมือนเราได้ยินเสียงของตัวเองในบางช่วงชีวิต เสียงที่ครั้งหนึ่งเคยดัง แล้ววันหนึ่งเราก็เริ่ม “ลดเสียงนั้นลง” เพื่อจะได้เข้ากับคนอื่น เพื่อจะได้ไม่แปลก เพื่อจะได้มีคนรัก แต่ในเล่มนี้ มันถามเราว่า “ถ้าเสียงนั้นหายไป… เราจะยังเป็นเราอยู่ไหม?” ความลึกซึ้งในความง่าย ภาษาของหนังสือเล่มนี้ไม่ยากเลยค่ะ มันอ่านง่าย อ่านได้เรื่อย ๆ เหมือนอ่านไดอารี่หรือจดหมายของใครบางคน แต่ยิ่งอ่าน ก็ยิ่งรู้สึกว่าคำบางคำ มันไม่ธรรมดา มันเหมือนใครสักคนที่รู้ว่าเรากำลังคิดอะไร แล้วพูดออกมาแทน โดยไม่ตัดสิน ไม่ชี้นำ แค่พูด…แค่สะท้อน ความเหงาที่เราไม่รู้ว่ามาจากไหน หลังจากอ่านจบ เรารู้สึก “เหงา” แบบประหลาดมาก เหมือนกับว่าเราสูญเสียอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็น เหมือนต้องปล่อยมือจากภาพจำเดิม ๆ ของตัวเอง และยอมรับว่า… บางที สิ่งที่เราสร้างขึ้นมาเพื่อให้ใครรัก มันไม่ใช่เราเลย มันเจ็บเล็ก ๆ แบบที่อธิบายไม่ได้ แต่มันก็ดีในแบบที่ทำให้เราได้เติบโตขึ้นนิดหนึ่ง ความกลัวที่เงียบที่สุด หนังสือเล่มนี้ไม่ได้หลอกหลอนในแบบผี ๆ แต่มันหลอกหลอนเราในรูปแบบที่เงียบกว่า คือความกลัวว่าจะไม่มีใครรักในแบบที่เราเป็น กลัวว่าเราจะ “น้อยไป” สำหรับคนอื่น กลัวว่า…ถ้าเราหยุดพยายามแล้วจะไม่มีใครมองเห็นเราเลย และนั่นคือความกลัวที่เจ็บที่สุด เพราะมันมาจาก “ข้างใน” หนังสือที่ทำให้เรามองตัวเองในกระจกแบบใหม่ พออ่านจบ เราเดินไปส่องกระจก ไม่ใช่เพื่อดูหน้าตา แต่เพื่อลองถามตัวเองว่า “นี่ใช่ตัวเราจริง ๆ ไหม?” “หรือเราก็แค่กำลังเป็นในแบบที่คนอื่นอยากให้เราเป็น?” บางคำถามไม่มีคำตอบทันที แต่หนังสือเล่มนี้ปลูกมันไว้ในหัวเราแล้ว และวันหนึ่ง เราเชื่อว่าเราจะกล้าตอบมันด้วยหัวใจที่แข็งแรงขึ้น มันไม่ใช่นิยายรัก แต่มันทำให้เรา “รักตัวเอง” ใครที่คิดว่าจะได้อ่านนิยายรักฟิน ๆ อาจจะต้องปรับความคาดหวังเล็กน้อยค่ะ เพราะแม้จะมีความรักอยู่ในเรื่อง แต่สิ่งที่ “โดน” ที่สุดไม่ใช่ฉากหวาน มันคือฉากที่ตัวละครต้องเลือกระหว่าง “เป็นตัวเอง” กับ “เป็นที่ยอมรับ” ฉากที่เหมือนกำลังพูดกับผู้อ่านแบบตรง ๆ ว่า… “คุณต้องการอะไรจากชีวิตจริง ๆ กันแน่?” มันไม่ใช่คำถามที่เราคิดจะได้จากหนังสือแฟนตาซีเล่มหนึ่ง แต่มันเกิดขึ้น และมันเปลี่ยนเรา สุดท้ายแล้ว… ความเปลี่ยนแปลงที่ดีที่สุดคือความเข้าใจตัวเอง เราไม่แน่ใจว่าหนังสือเล่มนี้จะเปลี่ยนชีวิตใครได้มั้ย แต่มันเปลี่ยน “มุมมองต่อชีวิต” ของเราแน่นอน มันสอนว่าเราจะไม่สูญเสียอะไร หากเราเลือกเป็นตัวเอง แม้จะไม่มีใครปรบมือให้ แม้จะไม่มีใครเข้าใจ แต่การยอมรับตัวเองนี่แหละ คือเวทมนตร์ที่จริงที่สุด สรุปแบบความรู้สึกในประโยคเดียว Dark Angel ไม่ได้เปลี่ยนโลกใบนี้… แต่มันเปลี่ยน “วิธีที่เรามองตัวเอง” ไปตลอดกาล หากคุณรู้สึกหลงทาง หากคุณเคยคิดว่า “ฉันยังดีพอไหม?” หรือแม้กระทั่งเคยเงียบเสียงตัวเองเพื่อให้ใครรัก ลองหยิบเล่มนี้ขึ้นมา แล้วอ่านมันอย่างเงียบ ๆ เพราะบางที คำตอบที่คุณหาอยู่… อาจซ่อนอยู่ในหน้ากระดาษนั้นเอง 💜📖 สามารถหายืมหนังสือได้ที่หอสมุดกรุงเทพมหานคร เครดิตภาพถ่าย ถ่ายเองจากมือถือทุกภาพ ขอให้ทุกคนมีวันที่ดีค่ะ ขอบคุณค่ะ :)) เปิดประสบการณ์ความบันเทิงที่หลากหลายสุดปัง บน App TrueID โหลดเลย ฟรี !