ประเทศอินเดีย เป็นประเทศที่มีประชากรจำนวนมาก การคุมกำเนิดในประเทศอินเดียนั้นไม่มี เพราะการคุมกำเนิดนั้นถือเป็นบาป เพราะการขัดขวางในการเกิด ครั้งหนึ่งในการเดินทางตามรอยพระศาสนาถึงสามครั้ง แต่ไม่มีโอกาสได้เดินทางเข้าไปในหมู่บ้านของชาวอินเดีย ครอบครัวที่มีฐานะทางสังคมพออยู่พอกิน คือไม่ถือว่าเป็นคนจนยากไร้ ด้วยเพราะครอบครัวเหล่านี้ได้รับการช่วยเหลือและอุปถัมภ์จากวัดไทยกุฉินาราเฉลิมราชย์ รวมทั้งเด็กๆ ในบริเวณหมู่บ้านมีโอกาสได้รับการศึกษาในโรงเรียนที่ทางวัดได้อุปถัมภ์จำนวนหนึ่งร้อยโรงเรียน สิ่งที่เพิ่มเข้าไปในบทเรียน คือเรื่องขอบพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ในสมัยพุทธกาล หลังจากที่ศาสนาพุทธได้เสื่อมหายไปจากสังคมชาวอินเดีย จนเรียกได้ว่าไม่เป็นที่รู้จักในสังคมอินเดีย ทำให้ประชาชนคนรุ่นใหม่ ไม่รู้จักกับศาสนาพุทธ ไม่เข้าใจในหลักธรรมหรือแม้กระทั่งพระสัมมาสัมพุทธเจ้า แม้ว่าจะเกิดในดินแดนที่พระบรมศาสดา พระสูติ ตรัสรู้ ประกาศศาสนา และปรินิพพาน จึงทำให้สถานที่ไม่มีการบูรณะหรือดูแลรักษา การสร้างโรงเรียนปลูกฝังและเรียนรู้เกี่ยวกับศาสนาพุทธจึงเป็นสิ่งที่วัดไทยกุฉินาราเฉลิมราชย์สนับสนุน บรรยากาศของการมาโรงเรียนของเด็กๆ อิสระทางความคิด เมื่อมาถึงโรงเรียนสำหรับคนที่มาแต่เช้า จะวิ่งเล่นตามประสา การมาโรงเรียนของเด็กๆนั้นจะเริ่มต้นตั้งแต่ประมาณเก้านาฬิกา จะไม่ไปในตอนเช้าเพราะในตอนเช้านั้น เด็กๆจะต้องช่วยแม่ทำงาน และเนื่องด้วยสภาพอากาศของอินเดียด้วยแล้ว ในตอนเช้าอากาศหนาว แต่สังเกตไม่ค่อยเห็นนักเรียนใส่เสื้อแขนยาว อุปกรณ์ที่อยู่ในกระเป๋า ใครก็คิดว่าถ้าเป็นเด็กนักเรียนปกติจะต้องมีหลายอย่าง ถ้าวัยรุ่นขึ้นมาหน่อย จะมีเครื่องเสริมความสวย แต่สำหรับกระเป๋าทุกใบที่นี่ มีหนังสือและดินสอหนึ่งแท่ง เพื่อประหยัดรายจ่าย นักเรียนชาย การแต่งกายจะต้องผูกเนคไทด้วย โรงเรียนจะเริ่มเข้าแถวประมาณ เก้านาฬิกา ซึ่งไม่เช้ามาก เสื้อผ้าชุดนักเรียนจะค่อนข้างถูกระเบียบรวมถึงรองเท้าต้องถูกต้องเหมาะสมกับการมาเรียน เพราะโรงเรียนพูดว่า เมื่อไหร่ที่นักเรียนแต่งตัวมาเรียนอย่างเป็นระเบียบพอถึงตอนทำงาน นิสัยเหล่านี้ก็จะติดตัวไปด้วยเสมอ นักเรียนหญิง การแต่งกายของนักเรียนหญิงจะค่อนข้างรัดกุมซึ่งนักเรียนกลุ่มนี้ ทางครอบครัวนั้นจะมีฐานะค่อนข้างดีหน่อย แต่งกายรัดกัมทั้งรองเท้าถุงเท้าใส่เสื้อกันหนาว มีผ้าคลุมศรีษะ เพราะเวลานี้อากาศจะค่อนข้างเย็น และทั้งสามสาวนี้เดินเท้าไปโรงเรียน ระยะทางประมาณหนึ่งกิโลเมตร เดินลัดไปตามทุ่งข้าวสาลี โรงเรียนและอาคารเรียนที่ทางผู้มีจิตรศรัทธา ชาวพุทธที่เดินทางมาจาริกบุญ ตอนนี้อาคารได้สร้างแล้วใกล้จะเสร็จสมบูรณ์ ซึ่งทุกห้องของอาคาร ใช้เรียนทั้งหมด เพราะนักเรียนมีจำนวนมาก การเรียนที่นี่เรียนฟรีไม่ต้องจ่ายเงิน เพราะเป็นโรงเรียนที่ทางวัดไทยกุฉินาราเฉลิมราชย์ดูแลอุปถัมภ์ทั้งหมด อบรม จำนวนนักเรียนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ นอกจากเรียน โรงเรียนนี้ยังได้เข้าร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทางวัดจัดขึ้นด้วย โรงเรียนอยู่ไม่ห่างไกลจากวัดประมาณ ห้าร้อยเมตรได้ เพราะฉะนั้นนอกจากการเรียนในโรงเรียนแล้ว ในตอนเช้าของวันหยุดเด็กๆก็จะมาเรียนภาษาไทยที่วัด เพื่อใช้ในการประกอบอาชีพ เรียนสวดมนต์ ลักษณะการนั่งเรียนของนักเรียน จะนั่งแยกชายหญิง และทุกคนก็จะต้องวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะด้านหน้าของตนเอง จากนั้นก็หยิบหนังสือขึ้นมาวาง อุปกรณ์เตรียมพร้อมที่จะเรียน แม้ว่าอาจารย์จะยังไม่มาสอนก็ตาม เขาจะนั่งรอไม่คุยกับเพื่อน นั่งนิ่ง แต่ละวิชา มีเวลาสอนเพียงสองขั่วโมงอย่างต่ำ จากนั้นทุกคนก็จะกลับบ้าน การเรียนที่โรงเรียนอินเดียนั้น จะเรียนไม่ค่อยเยอะวันละหนึ่งหรือสองวิชา หญิงจะนั่งตรงกลางและล้อมรอบไปด้วยชายทั้งสองข้าง เพราะในการมาโรงเรียนนั้น ผู้ชายจะค่อนข้างเยอะกว่าหญิง เพราะในบางครอบครัวที่พ่อแม่ยังไม่เข้าใจ ก็จะไม่ยอมปล่อยลูกสาวให้มาโรงเรียน เพราะถ้าหากว่ามาเรียนก็จะทำให้เสียการงานที่บ้าน ซึ่งชั่วโมงที่เข้าไปในห้องนั้น คือชั่วโมงภาษาอังกฤษ หนังสือที่เรียนคือหนังสือยืมเรียนเพราะฉะนั้น หน้าหนังสือเต็มไปด้วยรอยปากกาบ้าง รอยขาดที่มีการซ่อมแซมติดดูไม่ราบเรียบ แต่นักเรียนก็ตั้งใจกันทุกคน ในห้องเรียนมีนักเรียนจำนวน ห้าสิบกว่าคน แต่ครูนั้นไม่ได้ใส่เครื่องช่วยในเสียง ใช้เสียงสดในการเรียกขานชื่อนักเรียนทุกคน เมื่อโดนเรียกชื่อทุกคนก็จะต้องลุกขึ้น ตอบและนั่งลงตามลำดับไปเรื่อยจนครบทุกคน จึงเริ่มในการสอน ห้องพักครู ในห้องนี้จะเป็นห้องของครูใหญ่ ลักษณะห้องค่อนข้างใหญ่ เพราะใช้ในการรับแขก หรือสำหรับติดต่อเรื่องงาน ครูใหญ่นั้นจะไม่นั่งประจำห้อง ตอนเช้าหลังจากที่นักเรียนเข้าห้องเรียน ครูใหญ่จะเดินดูตามห้องเรียน และรอบโรงเรียนเพื่อดูความเรียบร้อย ถ้าห้องไหนไม่มีครูสอน ครูใหญ่ก็จะเข้าสอนเอง ห้องพัก ห้องทำงาน ห้องเก็บเอกสาร ห้องนี้จะเป็นห้องทำกิจกรรมได้ทุกรูปแบบ ในตอนเช้าถ้าหากยังไม่ได้ทำงาน ต้องการทำงาน อ่านหนังสือสามารถมาที่ห้องนี้ได้ รวมถึงเป็นห้องทานอาหาร ความสุข บรรยากาศสองข้างทางในการมาเรียน จักรยาน 🚲 หลายคันปั่นไปโรงเรียนพร้อมกัน ในหมู่บ้านเด็กๆที่ปั่นจักรยานจะปั่นมารอเพื่อนที่หน้าหมู่บ้าน จากนั้นก็จะปั่นเรียงกันเป็นแถวไปโรงเรียน ความปลอดภัยค่อนข้างเยอะ เพราะตลอดทางนั้นรู้จักกันเมื่อถึงถนนใหญ่ก็จะมี ครูหน้าโรงเรียนคอยพาข้ามถนน ความสุขที่ไม่ต้องเร่งรีบ เต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ใบหน้าของนักเรียนทุกคนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ศิลปะของพาหนะ หน้าโรงเรียรถจักรยานจำนวนมาก จอดรอเจ้าของ ซึ่งในการจอดนั้นมีความเป็นระเบียบและประหยัดสถานที่เป็นอย่างมาก เรียกได้ว่าจอดชนิดไม่มีที่ว่าง ตอนเลิกเรียนนั้นทุกคนจะเลิกพร้อมกัน เพียงไม่กี่นาทีรถทั้งหมดก็หายไปทันตา ในอินเดียมีสิ่งที่น่าทึ่งเสมอ สิ่งที่ไม่มีจากที่ไหน ความวุ่นวายอยู่ในความสงบ ตั้งใจเรียน สำหรับการเรียนนั้นเรียกได้ว่าทุกคนตั้งใจเรียนเป็นอย่างมาก นั่งหลังตรงฟังครูแบบไม่ขยับเขยื้อน หลังตรง หรือเพราะพิงไม่ได้ ใช้สถานที่ในการนั่งคุ้มค่ามาก ห้องเรียนไม่ใหญ่แต่สามารถจุคนได้ 50 คน ซึ่งยัด แต่มีทางเดิน ยื่งเห็นนักเรียนตั้งใจเรียนแบบนี้ครูก็อยากจะสอนเต็มที่ ครูผู้สอนในโรงเรียนนี้ ทางวัดได้จัดการคัดเลือกให้ เป็นบุคคลที่มีคุณภาพอย่างแน่นอน การเรียนในโรงเรียน วิชาที่เน้นคือภาษาอังกฤษ ฮินดี นักเรียนส่วนใหญ่นั้นจะสามารถพูดได้ เขียนไม่ได้ อ่านไม่ได้เพราะไม่ได้ศึกษาเล่าเรียน ถ้ามาอินเดียแต่ก่อนนั้น เราจะเห็นขอทานจำนวนมาก แต่สำหรับที่นี่ ความเป็นอยู่ของชาวอินเดียดีขึ้น เรียนฟรี การรักษาพยาบาลก็ราคาไม่แพง และถ้าหากบ้านไหนไม่สามารถเลี้ยงดูแลได้ก็จะส่งมาอยู่ที่วัด ทำงานที่วัดไทยได้ สิ่งสำคัญของเด็กๆ คือความสุขต่อไปในวันข้างหน้า เขาจะกลายเป็นผู้ใหญ่ที่ดี สามารถทำงานเลี้ยงครอบครัวของตนเองได้ เพราะการศึกษานั้น ยกระดับคนให้มีคุณภาพได้ และเมื่อประชาชนมีคุณภาพ การปกครองก็ง่ายขึ้นตามไปด้วย ภาพถ่ายทั้งหมดโดยผู้เขียน (อุ้งเท้าแมว)7-11 Community ห้องลับเมาท์มอยของกินของใช้ในเซเว่น อะไรดีอะไรใหม่ ต้องรู้ ต้องคุย ต้องแชร์