ผมถือแก้วกาแฟ มาหย่อนตูดนั่งที่เก้าอี้หน้าบ้าน วางแก้วกาแฟไว้บนโต๊ะข้างๆ คนกาแฟสองสามที ยกแก้วขึ้นจิบ ความร้อน ความเข้มปนหวานของกาแฟ ค่อยๆ ไหลลงคอ วางแก้วลง แล้วก็นั่งมองวิวหน้าบ้านยามเช้าแบบซิลๆติดกาแฟ? อืม ก็คงใช่มั้ง นี่ก็ดื่มมาร่วมสามสิบปีแล้ว อย่างน้อยๆ สองแก้วต่อวันซะด้วย ไม่เรียกว่าติดก็ไม่รู้จะใช้คำไหนแล้ว ฮาฮาฮามาคุยกันเรื่องกาแฟ แต่เป็นแบบที่ผมชอบนะ แล้วก็บอกก่อนเลยน่ะว่า นี่ไม่ใช่การรีวิวสินค้าแต่อย่างใดจะว่าไปแล้ว ผมค่อยข้างจะติสแตกพอตัว กาแฟแบบไหน ไม่เกี่ยง จัดได้หมด ขออย่างเดียว ขอแบบเงียบๆ คนเดียว หรือมุมใด มุมหนึ่งที่สงบก็พอที่บอกว่าแก้วไหนก็ไม่เกี่ยงงอนนี่ กาแฟเย็นก็จัดอยู่ในหมวดนี้ด้วย เพียงแต่ต้องฟรีน่ะ ฮาฮาฮา เพราะผมมันสายของร้อนนะซีสูตรไหน? ถามจริง มันต้องขนาดนั้นเลยเหรอ สำหรับผมขอแค่ นมข้นหวาน ผงกาแฟ น้ำร้อน เท่านี้พอ สูตรนี้หาทานได้ตามร้านรถเข็นกาแฟโบราณ ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเรียกว่า สูตรยกล้อ นะทำไม? นอกจากรสชาดที่หอมหวานมันแล้ว มันเป็นสิ่งที่ผมคุ้นเคยกับมันมาเป็นสิบปี เรียกว่าไม่ได้ดื่มแค่กาแฟ แต่ยังดื่มกับรสชาดชีวิตด้วย (โคตรเท่)คืองี้ สมัยรุ่นๆ ผมเนี้ยเป็นผู้ชายขายน้ำ อย่าคิดมากไป แค่พ่อค้าขายน้ำหวานเย็น มีร้านอยู่ติดกับร้านกาแฟโบราณ เจ้าของร้านเป็นคนจีนมาจากนครสวรรค์ ผมสนิทกันเลยแหละทั้งอาแป๊ะและลูกชายแกว่างๆ ก็ไปยืนมองอาแป๊ะชงกาแฟ มันเพลินดี แรกๆ ก็สั่งโอเลี้ยงก่อน พอเห็นว่ามีคนสั่งกาแฟใส่นมข้นเยอะ ก็ลองสั่งดูบ้าง ดื่มแล้วก็ อ่อ อร่อย หอม หวาน มัน ดีแฮะ นานวันเข้า ก็หนักข้อ ขออาแป๊ะลงมือชงเองก็มีก็ไม่รู้ว่าตอนนั้น ถ้าอาแป๊ะมีหลานสาววัยเดียวกับผม เรื่องราวมันคงสีสรรเพิ่มขึ้นอีกเป็นกอง ดีไม่ดี อาจได้ขยายร้านเอานา คิดย้อนไปแล้วมันก็สนุกคันหัวใจดีพิลึกนับแต่ปี 2548 ผมเลิกค้าขาย หันมาเป็นมนุษย์เงินเดือน กลายเป็นหนุ่มออฟฟิศเมืองกรุง ก็ไม่เคยเจอะเจอกันอีกเลย ข่าวคราวหลังสุด ได้ยินมาว่ากลับไปนครสวรรค์กันหมดแล้วตอนนี้ในครัวที่บ้าน ผมก็จะติดผงกาแฟ นมข้นหวานไว้ตลอด รสชาดเหมือนนะไม่เหมือนกับที่เคยกินหรอก กลิ่นกาแฟมันก็ไม่หอมแบบฝีมืออาแป๊ะ แต่ก็พอกล้อมแกล้มกันไป แก้ขัดได้อยู่เวลาเดินทางตามต่างจังหวัด ขัดใจสาวๆ ไม่ได้หรอก เรื่องคาฟงคาเฟ่เป็นต้องยอม กาแฟก็จะกระแดะไปทางฝรั่งตามสถานที่ อเมริกาโน่ร้อนบ้าง เอชเปซโซร้อนบ้างคิดเล่นๆ นะว่า ถ้าทะเล่อทะล่าสั่งกาแฟยกล้อเนี้ย น้องๆ พนักงานคงจะมองหน้าแล้วชี้นิ้วไปทางประตูทางออกให้ผมแน่ๆ ฮาฮาฮาฮา“พ่อ! แม่เรียก” เสียงแหลมของลูกสาวดังลอดประตูออกมาจากในบ้าน ปลุกผมตื่นจากภวังค์ เอื้อมมือหยิบแก้วกาแฟ กระดกกาแฟที่เหลือกรอกลงคอรวดเดียวหมด เดินกลับเข้าบ้านตามเสียงเรียกของลูกสาวเครดิตภาพโดยผู้เขียน เปิดประสบการณ์ความบันเทิงที่หลากหลายสุดปัง บน App TrueID โหลดเลย ฟรี !