เรื่องราวที่สนใจคือ หมูจรที่ถูกลืม ณ บริเวณบ้านของผมมีบ้าน อยู่หลังหนึ่ง เขาชอบเลี้ยงสัตว์ ไม่ว่าจะเป็น นกยูง หมู เป็ดน้ำ นกแก้วสัตว์เหล่านี้ผมชอบเดินไปเล่นกับมันเวลาผมเบื่อ ๆ ไม่มีอะไรทำก็จะชอบแวะไปเล่นกับพวกมัน พวกมันเป็นสัตว์ที่น่ารัก เป็นสัตว์ที่ชาวบ้านแถวนั่นชอบแวะไปเล่นกับมันอยู่บ่อย ๆ เหมือนตัวผมที่ชอบแวะไปทุกวัน และสัตว์เหล่านี้เป็นมิตรกับทุกคนที่เข้ามาเล่นกับพวกมัน พวกมันเชื่อฟังเจ้าของและเชื่องกับเจ้าของมาก ๆ อยู่มาจนกระทั่งเจ้าของบ้านหลังนั้นเกิดปัญหาในครอบครัวที่จะต้องย้ายออกจากบ้านหลังนั้น เจ้าของบ้านได้นำสัตว์ทุกตัวออก ยกเว้นหมูตัวนั้นจนทำให้หมูตัวนั้นเป็นสัตว์ที่น่าสงสาร ชาวบ้านคอยเอาอาหารไปให้กิน หมูจรเป็นหมูที่เลี้ยงโดยการปล่อยให้เดินตามอิสระใช้ชีวิตแบบไม่ได้กักขังหรืออยู่เฉพาะในคอก และวิถีชีวิตของหมูธรรมดาเปลี่ยนไปจากเดิมจากหมูที่เลี้ยงไว้เพื่อปศุสัตว์แต่เลี้ยงไว้เหมือนสัตว์เลี้ยงเฉยๆกับการใช้ชีวิตที่เปลี่ยนไป ทำให้หมูจรส่วนใหญ่ได้รับความสนใจเป็นอย่างมาก ทั้งผู้คนรอบข้างหรือชาวบ้านในหมู่บ้าน สนใจหมูจรตัวนี้เดินไปมาในหมูบ้านอย่างอิสระ ใช้ชีวิตโดยไม่ต้องกลัวอันตรายใดๆ และภายในหมู่บ้านนี้มีหมูจรตัวนี้ตัวเดียวที่ได้รับการเลี้ยงดูอย่างดีและได้รับการตั้งชื่อว่า “ เจ้าบิ๊ก “ ชื่อนี้มีที่มาจากการกินของหมูจรตัวนี้ที่กินอาหารไปทั่ว มันสามารถกินได้จนกระทั่งมันกินเยอะและด้วยพิษเศรษฐกิจตอนนี้ทำให้ไม่มีชาวบ้านนำอาหารไปให้ จึงทำให้หมูตัวนี้หิวมาก ๆ และได้เดินมากินพืช ผัก ที่ปลูกไว้และยังมีพวกรั้ว กำแพงที่เสียหายและกระทบกับบ้านข้างๆ ผมด้วย จากที่เป็นสัตว์ที่น่ารักที่ชาวบ้านเอ็นดู กลายเป็นสัตว์ที่ชาวบ้านไม่ชอบ เพราะมีนิสัยชอบทำลายของ และไม่ชอบให้ใครเข้าใกล้ จากเมื่อก่อนจับได้ เล่นกับมันได้ และด้วยความผูกพันทำให้ครอบครัวผมได้สร้างคอกไว้สำหรับมัน และได้นำอาหารไปให้ เพื่อไม่ให้ไปส่งผลกระทบแก่ชาวบ้านละแวกนั้น ภาพถ่ายโดยนักเขียน https://www.facebook.com/newvykok/