เรื่องราวทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในขณะที่ตนเองต้องทำหน้าที่ดูแลนักเรียนกว่า 22 ชีวิต ในการมาแลกเปลี่ยนที่ประเทศญี่ปุ่นช่วงระหว่างวันที่ 11 มิ.ย. - 10 ก.ค. 2567 ที่ Hakodate KOSEN เมืองฮะโกดาเตะ จังหวัดฮอกไกโด 🎌ตื่นเช้ามาออกจากห้องของตัวเองก็พบนักเรียนคนหนึ่งซึ่งพักอยู่ห้องข้างกันกำลังหอบขยะออกมาเพื่อทิ้ง พร้อมกับแจ้งให้เราทราบว่าได้ทำกระเป๋าเงินหาย หาจนทั่วห้องก็ไม่เจอ ทุกซอกทุกมุมก็ไม่เจอ ขณะนั้นตัวเองก็ได้แต่คิดว่าจะทำอย่างไรดีพร้อมกันกับฟังสิ่งที่นักเรียนเล่าให้ฟัง แต่เวลานั้นเป็นเวลาที่ทุกคนควรเตรียมตัวออกจากโรงแรมเพื่อเดินทางไปที่ Hakodate KOSEN แล้ว เลยบอกให้ลงไปทานข้าวก่อนขณะที่ทานข้าวก็พยายามค่อย ๆ สอบถามไล่เรียงเหตุการณ์อีกครั้งว่าเย็นวานได้ไปจุดไหนและทำอะไรบ้าง นักเรียนเล่าว่าไปนั่งรถรางไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ต แต่ถือของพะรุงพะรังมากหลังจากซื้อเสร็จก็หลับมาที่พักพร้อมกับเพื่อนเลย รู้ตัวว่าหายอีกทีก็ตอนเช้าแล้วเราและนักเรียนยังไม่ออกจากโรงแรมไปพร้อมกับคนอื่นแต่ใช้เวลานั้นนั่งทบทวนและค่อย ๆ คิดว่าจะทำอย่างไร พร้อมกับได้ประสานไปยัง sensei ที่มีหน้าที่ดูแลพวกเรา เนื่องจากตอนนั้นเราไม่รู้กันเลยว่าควรเริ่มจากการไปหาเองก่อน หรือควรเริ่มด้วยการไปแจ้งความไว้ก่อนดี จนกระทั่ง sensei กลับมาพบพวกเราที่โรงแรม และพวกเราตัดสินใจที่จะไปสถานีตำรวจกันก่อนเมื่อเข้าไปในสถานีตำรวจก็มีตำรวจที่พร้อมให้บริการอยู่ทั้งหมด 4 คน ตำรวจคนหนึ่งถือกระดาษมาสำหรับการจดบันทึกระหว่างพูดคุย ทางเราได้แจ้งว่าประเป๋าเงินของนักเรียนหาย ตำรวจเริ่มด้วยการขอดูพาสสปอร์ตและให้นักเรียนเขียนชื่อด้วยตัวอักษรญี่ปุ่นเพื่อความสะดวกในการพูดคุยเนื่องจากชื่อนักเรียนเขียนด้วยภาษาอังกฤษค่อนข้างยาวหลังจากนั้น ตำรวจให้นักเรียนเขียนที่อยู่ในประเทศไทยให้กับเขาแต่ขอเป็นตัวอักษรญี่ปุ่น ตรงนี้ยังดีที่เรามี sensei อยู่ด้วย นักเรียนก็ใช้วิธีการเขียนที่อยู่เป็นภาษาอังกฤษก่อนที่จะให้ sensei ช่วยเขียนเป็นตัวอักษรญี่ปุ่น ตรงนี้เราเดาว่าตำรวจน่าจะขอข้อมูลเผื่อถ้าเจอหลังจากกลับไทยไปแล้วจะได้ส่งคืนได้เมื่อให้ข้อมูลเสร็จก็เป็นช่วงของการให้ข้อมูลลำดับเหตุการณ์ต่าง ๆ รวมถึงรูปพรรณของกระเป๋าเงิน จากที่ตนเองซึ่งไม่ได้รู้ภาษาญี่ปุ่นแต่ก็พอจะสัมผัสได้ถึงความเอาใจใส่ในการสอบสวน การพูดใช้น้ำเสียงที่นุ่มนวล ค่อยเป็นค่อยไป ไม่ทำให้ผู้ถูกสอบสวนกดดัน และที่โชคดียิ่งขึ้นไปอีกคือนักเรียนพอที่จะสื่อสารภาษาญี่ปุ่นได้บ้าง เราก็ทำได้เพียงนั่งให้กำลังใจ และคอยบอกว่าควรให้ข้อมูลตำรวจอย่างไรเท่านั้นเสร็จสิ้นการสอบสวนแล้วตำรวจจะนำสิ่งที่จดบันทึกไปพิมพ์ให้อยู่ในฟอร์ม ซึ่งน่าจะเทียบได้กับบันทึกประจำวันของไทย พร้อมกับออกเป็นตั๋วกระดาษเล็ก ๆ ไว้ให้ผู้เสียหายพร้อมหมายเลขติดต่อกลับ เมื่อถามถึงสิ่งที่เราจะต้องดำเนินการหลังจากนี้ ตำรวจแจ้งว่า “ไม่ต้องทำอะไรเลย หลังจากนี้เป็นหน้าที่ของเราที่จะดำเนินการให้ครับ” (ตำรวจพูดภาษาญี่ปุ่นปนอังกฤษ พร้อมท่าทางแบบสุภาพ) พวกเราออกจากสถานทีตำรวจและเดินทางมาที่ Hakodate KOSEN ด้วยรถบัส sensei ออกค่าโดยสารให้กับนักเรียน และเราก็ให้เงินนักเรียนติดตัวไว้จำนวนหนึ่งก่อน เราเองสันนิษฐานว่านักเรียนน่าจะเผลอวางกระเป๋าเงินไว้ตอนที่แพ็คของใส่ถุงที่ซุปเปอร์มาเก็ตแน่ ๆ เนื่องจากนักเรียนบอกว่าซื้อของเยอะและถือของพะรุงพะรัง ประกอบกับถ้าทำหล่นขณะที่ขึ้นหรือลงรถรางก็น่าจะมีเพื่อนหรือคนอื่นเห็นและสะกิดแล้วตั้งแต่ตอนนั้นพอมาถึงที่หมาย บุคลากรของที่นี่ได้รับรู้เรื่องราวแล้ว เนื่องจากระหว่างนั้นเราได้มีการติดต่อประสานเรื่องราวไว้ด้วย และได้มีการสอบถามว่าซุปเปอร์มาร์เก็ตแห่งใด พิกัดใด เมื่อทราบแล้วบุคลากรที่นี่ก็ได้ติดต่อไปยังซุปเปอร์มาร์เก็ตนั้นและก็พบว่ากระเป๋าเงินได้ถูกลืมไว้ที่นั่นจริง sensei ที่ Hakodate KOSEN จึงรีบขับรถไปนำมาให้พร้อมประสานงานกับตำรวจเพื่อแจ้งความคืบหน้าดังกล่าว และนำกระเป๋าเงินมาคืนแก้นักเรียนทันที เรื่องราวทั้งหมดเกินขึ้นในช่วงเวลาราว 2 ชั่วโมง เท่านั้นรูปภาพทั้งหมดถ่ายโดยผู้เขียน เปิดประสบการณ์ความบันเทิงที่หลากหลายสุดปัง บน App TrueID โหลดเลย ฟรี !