กองทัพอากาศไทยพัฒนาโดรนพลีชีพ (Kamikaze UAV) สำเร็จสามารถโจมตีเป้าหมายอย่างแม่นยำ

วันที่ 5 กรกฎาคมที่ผ่านมา กองทัพอากาศไทยประกาศความสำเร็จในการพัฒนาและทดสอบโดรนพลีชีพ หรือ Kamikaze UAV อากาศยานไร้คนขับรุ่นใหม่ที่ออกแบบมาเพื่อพุ่งโจมตีเป้าหมายแบบพลีชีพ โดยสามารถทำลายเป้าหมายในพิสัยปานกลางด้วยหัวรบแรงระเบิดสูง พร้อมค่าความคลาดเคลื่อนต่ำกว่า 5 เมตร แสดงถึงศักยภาพด้านความแม่นยำระดับสูงในการปฏิบัติการรบยุคใหม่

โครงการนี้เป็นผลจากความร่วมมือระหว่างโรงเรียนนายเรืออากาศนวมินทกษัตริยาธิราช กรมสรรพาวุธทหารอากาศ และศูนย์วิจัยและพัฒนาอากาศยานไร้คนขับของกองทัพอากาศ (ศวอ.ทอ.) โดยมีเป้าหมายเพื่อพัฒนาอาวุธปลายเปิดที่ไทยสามารถผลิตและควบคุมได้เอง โดยไม่ต้องพึ่งพาต่างประเทศกองทัพอากาศไทยประสบความสำเร็จในการทดสอบ “โดรนพลีชีพ” หรือ Kamikaze UAV ที่สามารถพุ่งโจมตีเป้าหมายอย่างแม่นยำด้วยค่าคลาดเคลื่อนต่ำกว่า 5 เมตร ความสำเร็จนี้เป็นก้าวสำคัญสู่การผลิตและบรรจุประจำการ เพิ่มศักยภาพการป้องกันประเทศด้วยเทคโนโลยีที่พัฒนาโดยคนไทยเอง

เทคโนโลยีเบื้องหลัง Kamikaze UAV

Kamikaze UAV จัดอยู่ในกลุ่ม “Loitering Munitions” หรืออาวุธโดรนพลีชีพที่สามารถบินวนรอเหนือพื้นที่เป้าหมายก่อนจะพุ่งเข้าชนเมื่อได้รับคำสั่ง การออกแบบเน้นน้ำหนักเบา มีระบบนำวิถีอัตโนมัติผสมผสานกับการควบคุมจากระยะไกล โดยใช้เทคโนโลยีดาวเทียมนำทาง (GNSS) และระบบนำทางเฉพาะของกองทัพอากาศ ควบคู่กับกล้องตรวจจับเป้าหมายแบบ Electro-Optical หรือ Infrared สำหรับการทำงานทั้งกลางวันและกลางคืน

นอกจากนี้ยังมีการติดตั้งหัวรบแรงระเบิดสูง (High Explosive) ที่ออกแบบมาให้เหมาะสมกับเป้าหมายแบบต่าง ๆ เช่น รถหุ้มเกราะ ป้อมปืน หรือฐานปฏิบัติการ โดยระยะทำการอยู่ในระดับหลายสิบกิโลเมตร เหมาะสำหรับการโจมตีเป้าหมายที่ไม่สามารถเข้าถึงได้โดยตรง

อย่างไรก็ตาม ข้อมูลขีดความสามารถของโดรน Kamikaze UAV ที่กองทัพอากาศไทยพัฒนาขึ้นนั้นยังไม่ถูกเปิดเผยออกมามากนัก เนื่องจากเป็นความลับทางด้านการทหาร และอาวุธสงคราม

ความสำเร็จในการทดสอบ Kamikaze UAV ครั้งนี้ ถือเป็นก้าวสำคัญที่นำไปสู่การวางแผนเข้าสู่สายการผลิต และการบรรจุประจำการอย่างเป็นทางการในกองทัพอากาศ ซึ่งจะเพิ่มศักยภาพของไทยในการปกป้องน่านฟ้าและสกัดกั้นภัยคุกคามสมัยใหม่ โดยเฉพาะในยุคที่สงครามไร้คนขับและอาวุธอัจฉริยะกำลังกลายเป็นมาตรฐานใหม่ของการรบ

ความก้าวหน้าครั้งนี้ไม่เพียงสะท้อนถึงความสามารถของนักวิจัยไทยในด้านวิศวกรรมและอากาศยานไร้คนขับ แต่ยังเป็นสัญญาณของยุทธศาสตร์ระยะยาวในการพึ่งพาตนเองด้านความมั่นคงของประเทศ ท่ามกลางภูมิทัศน์ความมั่นคงโลกที่เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว